Osnova za ovaj tekst su koncepti, metode rada i promišljanje institucija koje je sprovela Radikalna edukacija (RE) od 2006. do 2014. godine. RE je započeta kao projekat unutar javne umetničke institucije – Moderne galerije u Ljubljani – da bi se potom, preko analize sopstvenog rada, uputila na drugačiji nivo odnosa sa tom i drugim sličnim institucijama.
Kod (onih) grupa koje nisu “samo” umetnički kolektivi, kao što je bila Radikalna edukacija, se u većini slučajeva ne radi isključivo sa vizuelnim materijalom. Ovakve grupe umetnost ne shvataju samo kao “formu”, reprezentaciju neke političke ili društvene realnosti, već kao jednu novu, drugačiju vrstu “estetike” koja nastaje na raskršću politike, umetnosti, socijalne kritike i angažmana. U isto vreme, kod grupa koje na različite načine ulaze u umetničke institucije skoro uvek se postavlja sledeće pitanje: na koji način izbeći hegemoniju reprezentacije tako da proces rada, istraživačke metode ili politička akcija ne upadnu u zamku participativnog-multi-kulturnog projekta?
