Istraživanje subverzivnosti u vizuelnim umetnostima bavi se načinima suprotstavljanja postojećem društvenom poretku, odnosno pokušajima da se ostvare promene kroz angažovane forme delovanja. Subverzivne prakse u umetnosti prepliću se sa formama delovanja koje potkopavaju institucionalni poredak sistema. Umetnici kojima su subverzivne prakse svojstvene nastoje da se suprotstave i prekorače ograničenja postojećih društvenih normi i situacija, nastojeći da na taj način iniciraju zahteve za promenom. U tom kontekstu, odnos između umetničkih praksi i politike pretpostavlja da je umetnost, na ovaj ili onaj način, u stanju da pomogne u proširivanju političke akcije i participacije, uz korišćenje sebi svojstvenih načina predstavljanja i praksi, koje za cilj imaju povećanje svesti, stimulaciju ili provokaciju političke akcije. Prema Alanu Ingramu (Alan R. Ingram), „umetničke prakse nisu samo oblik otpora, odbijanja i kritike, nego doprinose političkoj i prostornoj transformaciji“, u kojoj umetnici stupaju u interakciju sa geopolitičkim kontekstom. Oni su uključeni u političke situacije, reaguju na njih i zahtevaju promenu. Dakle, u stanju opozicije, umetnost postaje subverzija postojećeg društvenog poretka, koja potkopava normalno i legitimno u cilju transformacije postojećeg.
